1988 - Nationwide protests took place throughout Burma in 1988, including in Arakan. Rohingya students in Yangon took to the streets to join others in demanding democratic reforms. The protests were met by a violent military crack-down. Thousands of students went into hiding or fled the country, including Rohingya.
၁၉၈၈ - ၁၉၈၈ ခုနှစ်တွင် အာရကန်ပြည်အပါအဝင် မြန်မာတစ်နိုင်ငံလုံးအတိုင်းအတာဖြင့် ဆန္ဒပြပွဲများဖြစ်ပွားခဲ့သည်။ ရန်ကုန်မှ ရိုဟင်ဂျာကျောင်းသားများက ဒီမိုကရေစီပြုပြင်ပြောင်းလဲရေးကို တောင်းဆိုရာ၌ အခြားသူများနှင့် အတူပါဝင်ခဲ့ကြသည်။ ဆန္ဒပြမှုများကို စစ်တပ်ကအကြမ်းဖက်ဖြိုခွင်းခဲ့သည်။ ရိုဟင်ဂျာများအပါအဝင် ထောင်နှင့်ချီသော ကျောင်းသားကျောင်းသူများမှာ ပုန်းအောင်းရခြင်းသို့မဟုတ် ပြည်ပသို့ ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်ခြင်းများလုပ်ခဲ့ကြရသည်။
“When the demonstrations for democracy started in 1988, being a student, I was involved. I thought it was very necessary that if the democracy comes to the country, then all the Rohingyas will have rights as before as the indigenous people. Since the 1982 black law was adopted, although the Rohingya community was deprived of Burmese citizenship, all the ethnic communities of Burma regardless of ethnicity and race had an opportunity to protest together. We all ran together. It was a proud moment. As Rohingya, we fought for the country’s democracy in 1988 because we have full trust and evidence that we are an original community in Burma…We all fought together hand in hand and shoulder to shoulder with the aim of being able to go equally if democracy was restored.”
“၁၉၈၈ ခုနှစ်မှာ ဒီမိုကရေစီအရေးအတွက် ဆန္ဒပြကြတော့ ကျွန်တော်လည်း ကျောင်းသားတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့အတွက် ပါဝင်ခဲ့တယ်။ တကယ်လို့ နိုင်ငံမှာ ဒီမိုကရေစီရမယ်ဆိုရင် ရိုဟင်ဂျာတွေလည်း အရင်တုန်းက ဌာနေဒေသခံတွေရသလိုမျိုး အခွင့်အရေးတွေရမယ်လို့ ကျွန်တော်ယုံကြည်ခဲ့တယ်။ ၁၉၈၂ ခုနှစ် အနက်ရောင်ဥပဒေကို ကျင့်သုံးခဲ့ကတည်းက ရိုဟင်ဂျာလူထုဟာ မြန်မာနိုင်ငံသားဖြစ်မှုကို ဆုံးရှုံးခဲ့ကြရပေမယ့် တခြားသော မြန်မာနိုင်ငံတွင်းက တိုင်းရင်းသားလူမျိုးဘာသာမရွေးဟာ အတူတကွ ဆန္ဒထုတ်ဖော်ခွင့်ကို ရခဲ့ကြတယ်။ ကျွန်တော်တို့အတူတူ ပြေးလွှားခဲ့ကြရတယ်။ အဲ့ဒါက ဂုဏ်ယူစရာအခိုက်အတန့်တစ်ခု ဖြစ်ပါတယ်။ ရိုဟင်ဂျာတွေအနေနဲ့ ၁၉၈၈ ခုနှစ်မှာ တိုင်းပြည် ဒီမိုကရေစီရရေးအတွက် တိုက်ပွဲဝင်ခဲ့ကြတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ဟာ မြန်မာပြည်ထဲက မူလဒေသခံစစ်စစ်တွေပါဆိုတာကို သက်သေပြစရာရှိသလို ယုံကြည်မှုလည်းရှိခဲ့ကြလို့ပါပဲ။ လက်ချင်းချိတ်၊ ပုခုံးချင်းတိုက်ပြီး တော့ ဒီမိုကရေစီသာပြန်ရခဲ့ရင် တန်းတူညီမျှမှုကို သွားနိုင်လိမ့်မယ်ဆိုတဲ့ ယုံကြည်ချက်နဲ့ အတူတကွတိုက်ပွဲဝင်ခဲ့ကြပါတယ်”